Werkgroep Buitenveldert-AJErnststraat 112 – Amsterdam – verslag 79 – groep 14.6.2010 3 deelnemers – distributie aan deelnemers + publicatie op blog: www.verslavingalsgeschenk.nl
De aanwezigen (A, B en C) veronderstellen dat de afwezige groeps-deelnemers deze avond de voorkeur geven aan de tv-verslagen van de wereld-voetbal-kampioenschappen in Zuid Afrika en besluiten deze gelegenheid te gebruiken om af te wijken van de gebruikelijke gespreksregels en in de plaats daarvan in een open gesprek van gedachten te wisselen over een onderwerp dat een van hen bezighoudt. Hiertoe brengt A het volgende dilemma naar voren:
A: onze dochter is nu veertien jaar en binnenkort komt zij via de school in aanraking met gelegenheden waar alcohol wordt geschonken. Ik hoor dat dat nog wel eens behoorlijk uit de hand kan lopen. Daar maken wij, d.w.z. mijn vrouw en ik, ons zorgen over. Je kunt je voorstellen dat ieder kind in die situatie wil ‘meedoen’ met de groep. En daarin zit absoluut een risico dat je van tevoren niet gemakkelijk kunt inschatten. Het houdt mij erg bezig, vooral ook omdat drank in mijn geval de reden is waarom ik zelf hier aan tafel zit. Wij, dat wil zeggen mijn vrouw en ik, hebben onze dochter niet betrokken bij mijn eigen ‘verslavings-geschiedenis’. Wij wilden haar dat besparen en dus is zij daar niet van op de hoogte. Maar nu is het wel erg bitter dat je aan de kantlijn staat en maar moet afwachten of je eigen kind in staat is haar situatie op een gezonde manier te hanteren.
B: mijn situatie lijkt daar wel een beetje op. Ook ik heb een dochter. Zij is nu zeventien. En is wel van de hoed en de rand op de hoogte van mijn eigen ‘geschiedenis’. Daarmee wil ik niet zeggen dat zij ‘dus’ niet in de problemen komt of kan komen. Maar juist het feit dat zij nu meemaakt dat ik bezig ben met mijn herstel en dus ook in actie ben om mijn leven weer op orde te brengen, geeft een heel goed gevoel. Dat geldt natuurlijk voor mijzelf, maar zeker ook voor haar. En ik weet ook heel goed dat dat ‘geen garantie geeft voor de toekomst’ – maar voor dit moment bestaat er openheid en een soort extra band, waar ik zelf erg gelukkig mee ben en hetzelfde geldt voor haar, daarvan ben ik overtuigd.
C: ik vind dit een indrukwekkend onderwerp, want het gaat toevallig wel over zaken waarin een mens extra kwetsbaar is: je eigen kinderen. Ik weet natuurlijk ook nog heel goed hoe dat allemaal bij mij heeft gespeeld: toen ik (eindelijk) in de kliniek terecht was gekomen, kantelde mijn hele bestaan en daarmee dat van mijn kinderen. Zij kwamen toen ook in contact met Al Ateen, dat zijn de kindergroepen van AA en kregen daar antwoord op vragen waarmee zij zaten. Ik heb daar nooit spijt van gehad. Het komt er een beetje op neer dat mijn eigen verslaving ook veel invloed had op het leven van mijn kinderen. Je kunt wel denken dat ze er niks van merkten, maar bij ons bleek dat achteraf toch echt niet zo te zijn. Het gaat in dit soort zaken niet zozeer over de dingen die worden gezegd, maar vooral om de dingen die er wel zijn, maar juist niet worden gezegd. Die laatste zijn de grootste spanningsbronnen. En bovendien werden zij op deze manier ook deelgenoot van het herstelproces. En juist dat laatste is van blijvende waarde gebleken.
Hiermee zijn, hopelijk, de kernpunten uit het gesprek genoteerd terwijl gezamenlijk is vastgesteld dat deze ontmoeting voor alle drie de deelnemers waardevol is geweest. Deze aantekeningen worden op de gebruikelijke wijze gedistribueerd.
Amsterdam, 16 juni 2010.
